караул
КАРАУЛ, у, ч., розм. 1. Те саме, що варта 1; сторожа, чати. Копають день, копають два, На третій насилу Докопалися до муру Та трохи спочили. Поставили караули (Шевч., І, 1951, 306); Начальник караулу схоплюється, побачивши офіцера (Ю. Янов., IV, 1959, 231).
2. у знач. виг. Гвалт, пробі; рятуйте. В шибку брязнув дід Кузьма: - Караул! Труби нема! (С. Ол., Вибр., 1959, 292).
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | караул | караули |
Родовий | караулу | караулів |
Давальний | караулові, караулу | караулам |
Знахідний | караул | караули |
Орудний | караулом | караулами |
Місцевий | на/у караулі | на/у караулах |
Кличний | карауле | караули |