праправнук
ПРАПРАВНУК, а, ч. 1. Син правнука чи правнучки. [Кіндрат:] І як якийсь уже праправнук наш Своїх дідів спізнати забажає, То знайде він звістки про нас усякі (Сам., II, 1958, 33); - Таж це твій славний прапрадід Грицько Ясень був кошовим отаманом?.. А внук, правнук і праправнук усіх отих Ясенів забрався на найвищі вершини науки?.. (Ю. Бедзик, Альма матер, 1964, 10).
2. перев. мн. Далекі нащадки. Праправнуки згадають Прапращурів діло, І промовить до них в полі Усяка могила! (П. Куліш, Вибр., 1969, 318).
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | праправнук | праправнуки |
Родовий | праправнука | праправнуків |
Давальний | праправнукові, праправнуку | праправнукам |
Знахідний | праправнука | праправнуків |
Орудний | праправнуком | праправнуками |
Місцевий | на/у праправнуку, праправнукові | на/у праправнуках |
Кличний | праправнуку | праправнуки |