кулеметник
КУЛЕМЕТНИК, а, ч. Боєць кулеметного підрозділу; стрілець із кулемета. - Я знаю не тільки бухгалтерію,- кажу,- я знаю ще й радіосправу, а раніше був непоганим кулеметником (Ю. Янов., І, 1954, 21); Вже надвечір з степової могили перебрались до села кулеметники (Гончар, II, 1959, 325).
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | кулеметник | кулеметники |
Родовий | кулеметника | кулеметників |
Давальний | кулеметникові, кулеметнику | кулеметникам |
Знахідний | кулеметника | кулеметників |
Орудний | кулеметником | кулеметниками |
Місцевий | на/у кулеметнику, кулеметникові | на/у кулеметниках |
Кличний | кулеметнику | кулеметники |