причарований
ПРИЧАРОВАНИЙ, а, е. Дієпр. пас. мин. ч. до причарувати. - Причарована дівчина, - воркотів сам собі боярин, виходячи з намета. - Причарована, не інакше! (Фр., VI, 1951, 104); Семен чув Софійчин голос і йшов на нього, як причарований голодний пес (Сміл., Зустрічі, 1936, 44).
Мов (як, наче і т. ін .) причарований - наче під впливом чарів. А чи мало ж то було парубків, що ходили за Химою, мов причаровані? (Вовчок, І, 1955, 50); Діти. сиділи та слухали, наче причаровані, й дивились на Гапуню, як на наймудрішу людину в світі (Григ., Вибр., 1959, 309).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | причарований | причарована | причароване | причаровані |
Родовий | причарованого | причарованої | причарованого | причарованих |
Давальний | причарованому | причарованій | причарованому | причарованим |
Знахідний | причарований, причарованого | причаровану | причароване | причаровані, причарованих |
Орудний | причарованим | причарованою | причарованим | причарованими |
Місцевий | на/у причарованому, причарованім | на/у причарованій | на/у причарованому, причарованім | на/у причарованих |