підстаркуватий
ПІДСТАРКУВАТИЙ, а, е, розм. Літнього віку, у літах (про людину). Чемеринський був підстаркуватий уже чоловік (Фр., IV, 1950, 206); Гриць зустрів на вулиці підстаркувату жінку (Добр., Ол. солдатики, 1961, 186); // Який виявляє ознаки старіння. Зморшки на її підстаркуватім обличчі якось поглибшали від гнівного здивування (Л. Укр., III, 1952, 643); Олекса Надутий глянув на його високу, костисту, хоч уже й підстаркувату, але ще міцну поставу (Панч, II, 1956, 452).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | підстаркуватий | підстаркувата | підстаркувате | підстаркуваті |
Родовий | підстаркуватого | підстаркуватої | підстаркуватого | підстаркуватих |
Давальний | підстаркуватому | підстаркуватій | підстаркуватому | підстаркуватим |
Знахідний | підстаркуватий, підстаркуватого | підстаркувату | підстаркувате | підстаркуваті, підстаркуватих |
Орудний | підстаркуватим | підстаркуватою | підстаркуватим | підстаркуватими |
Місцевий | на/у підстаркуватому, підстаркуватім | на/у підстаркуватій | на/у підстаркуватому, підстаркуватім | на/у підстаркуватих |