караульний
КАРАУЛЬНИЙ, а, е, розм. Прикм. до караул 1; вартовий (у 1 знач.). Дебелий рудовусий солдат.. виявився людиною надто вже відданою суворим правилам караульної служби (Ю. Бедзик, Полки.., 1959, 138); // у знач. ім. караульний, ного, ч. Вартовий. Караульні не підпускають Ївги й близько (Кв.-Осн., II, 1956, 265).
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | караульний | караульні |
Родовий | караульного | караульних |
Давальний | караульному | караульним |
Знахідний | караульного | караульних |
Орудний | караульним | караульними |
Місцевий | на/у караульному, караульнім | на/у караульних |
Кличний | караульний | караульні |
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | караульний | караульна | караульне | караульні |
Родовий | караульного | караульної | караульного | караульних |
Давальний | караульному | караульній | караульному | караульним |
Знахідний | караульний, караульного | караульну | караульне | караульні, караульних |
Орудний | караульним | караульною | караульним | караульними |
Місцевий | на/у караульному, караульнім | на/у караульній | на/у караульному, караульнім | на/у караульних |