таранкуватий
ТАРАНКУВАТИЙ, а, е, розм., рідко . 1. Те саме, що віспуватий; рябий. Таранкувате лице мов ще дужче порябіло (Мирний, II, 1954, 142); Із заплющених очей [Силантія] по таранкуватому, віспою в дитинстві скаліченому обличчі потекли сльози (Ле, Хмельницький, І, 1957, 108); // З віспуватим обличчям. Він углядів між молодицями найпоганшу, огрядну, таранкувату (Н.-Лев., III, 1956, 362); У кузні Василь Кир, чорний таранкуватий чоловік років сорока, бив молотком розпечену залізяку (Тют., Вир, 1964, 36).
2. перен. Який мав нерівну поверхню, дірчастий. Цьвохнув [Хведько] батогом по таранкуватому навколо груші снігу (Стельмах, Правда.., 1961, 15).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | таранкуватий | таранкувата | таранкувате | таранкуваті |
Родовий | таранкуватого | таранкуватої | таранкуватого | таранкуватих |
Давальний | таранкуватому | таранкуватій | таранкуватому | таранкуватим |
Знахідний | таранкуватий, таранкуватого | таранкувату | таранкувате | таранкуваті, таранкуватих |
Орудний | таранкуватим | таранкуватою | таранкуватим | таранкуватими |
Місцевий | на/у таранкуватому, таранкуватім | на/у таранкуватій | на/у таранкуватому, таранкуватім | на/у таранкуватих |