нахмарений
НАХМАРЕНИЙ, а, е. 1. Дієпр. пас. мин. ч. до нахмарити; // у знач. прикм. Не спи, солдат... В нічному небі блиски Прорізують нахмарену блакить (Перв., І, 1958, 388).
2. Те саме, що нахмурений 1. Сумний, нахмарений, вийшов Білинський із величавого будинку, у якому рішається доля тисяч (Круш., Буденний хліб.., 1960, 91).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | нахмарений | нахмарена | нахмарене | нахмарені |
Родовий | нахмареного | нахмареної | нахмареного | нахмарених |
Давальний | нахмареному | нахмареній | нахмареному | нахмареним |
Знахідний | нахмарений, нахмареного | нахмарену | нахмарене | нахмарені, нахмарених |
Орудний | нахмареним | нахмареною | нахмареним | нахмареними |
Місцевий | на/у нахмареному, нахмаренім | на/у нахмареній | на/у нахмареному, нахмаренім | на/у нахмарених |