урадуваний
УРАДУВАНИЙ (ВРАДУВАНИЙ), а, е, діал. Дієпр. пас. мин. ч. до урадувати. - Живий, живий! - крикнув урадуваний хлопець (Фр., III, 1950, 13); Урадуваний метушнею, скочив [пес] Славкові на груди (Март., Тв., 1954, 232); Я, врадуваний такою несподіваною стрічею, поставив колишньому любимцеві нараз кілька питань (Коб., III, 1956, 90).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | урадуваний | урадувана | урадуване | урадувані |
Родовий | урадуваного | урадуваної | урадуваного | урадуваних |
Давальний | урадуваному | урадуваній | урадуваному | урадуваним |
Знахідний | урадуваний, урадуваного | урадувану | урадуване | урадувані, урадуваних |
Орудний | урадуваним | урадуваною | урадуваним | урадуваними |
Місцевий | на/у урадуваному, урадуванім | на/у урадуваній | на/у урадуваному, урадуванім | на/у урадуваних |