пенультим
ПЕНУЛЬТИМ, -а, ч., лінгв. Передостанній склад слова.
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | пенультим | пенультими |
Родовий | пенультима | пенультимів |
Давальний | пенультимові, пенультиму | пенультимам |
Знахідний | пенультим | пенультими |
Орудний | пенультимом | пенультимами |
Місцевий | на/у пенультимі | на/у пенультимах |
Кличний | пенультиме | пенультими |