розколиханий
РОЗКОЛИХАНИЙ, а, е. Дієпр. пас. мин. ч. до розколихати. [Леся (сама): ] Не можна гудити чоловіка, не знаючи, які в його думки... Невже ж тільки тим і розколихана його душа, щоб шукати якихось... марципанів (Коч., І, 1956, 87); Дуб'яга гнав коня крізь ніч, розколихану дзвонами (Цюпа, Грози.., 1961, 274).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | розколиханий | розколихана | розколихане | розколихані |
Родовий | розколиханого | розколиханої | розколиханого | розколиханих |
Давальний | розколиханому | розколиханій | розколиханому | розколиханим |
Знахідний | розколиханий, розколиханого | розколихану | розколихане | розколихані, розколиханих |
Орудний | розколиханим | розколиханою | розколиханим | розколиханими |
Місцевий | на/у розколиханому, розколиханім | на/у розколиханій | на/у розколиханому, розколиханім | на/у розколиханих |