"чудакуватий" - суржик. В українській мові треба використовувати "дивакуватий"
чудакуватий
ЧУДАКУВАТИЙ, а, е. Який своєю поведінкою, вчинками викликає здивування; дивакуватий. - А Степан - парубок там у нас, чудакуватий якийсь, а злодій на все село (Тесл., З книги життя, 1949, 20); Розповідав [Каргат] про Харків, про свого чудакуватого професора, про студентів і інститут (Шовк., Інженери, 1956, 121).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | чудакуватий | чудакувата | чудакувате | чудакуваті |
Родовий | чудакуватого | чудакуватої | чудакуватого | чудакуватих |
Давальний | чудакуватому | чудакуватій | чудакуватому | чудакуватим |
Знахідний | чудакуватий, чудакуватого | чудакувату | чудакувате | чудакуваті, чудакуватих |
Орудний | чудакуватим | чудакуватою | чудакуватим | чудакуватими |
Місцевий | на/у чудакуватому, чудакуватім | на/у чудакуватій | на/у чудакуватому, чудакуватім | на/у чудакуватих |
дивакуватий
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | дивакуватий | дивакувата | дивакувате | дивакуваті |
Родовий | дивакуватого | дивакуватої | дивакуватого | дивакуватих |
Давальний | дивакуватому | дивакуватій | дивакуватому | дивакуватим |
Знахідний | дивакуватий, дивакуватого | дивакувату | дивакувате | дивакуваті, дивакуватих |
Орудний | дивакуватим | дивакуватою | дивакуватим | дивакуватими |
Місцевий | на/у дивакуватому, дивакуватім | на/у дивакуватій | на/у дивакуватому, дивакуватім | на/у дивакуватих |