легат
ЛЕГАТ, а, ч. 1. У стародавньому Римі - намісник імператора в провінції в період принпипата. [Аврелія:] Мати завтра збирається в Єгипет, бо вітчим від цезаря туди легатом їде (Л. Укр., III, 1952, 286); В місто прибули частини мезійської армії під командуванням легата (намісника) Нижньої Мезії Плавтія Сільвана (Нариси стар. іст. УРСР, 1957, 307).
2. Дипломатичний представник папи римського; нунцій. Єзуїт Посевін, легат папський, перший начав унію в Україні (Шевч., І, 1951, 149).
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | легат | легати |
Родовий | легату | легатів |
Давальний | легатові, легату | легатам |
Знахідний | легат | легати |
Орудний | легатом | легатами |
Місцевий | на/у легаті | на/у легатах |
Кличний | легате | легати |
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | легат | легати |
Родовий | легата | легатів |
Давальний | легатові, легату | легатам |
Знахідний | легат, легата | легати |
Орудний | легатом | легатами |
Місцевий | на/у легаті | на/у легатах |
Кличний | легате | легати |