самопримус
САМОПРИМУС, у, ч. Примус самого себе. Формування людської волі неможливе без самопримусу, бо воля і є здатність переборювати безпосередні жадання і підпорядковувати свою діяльність розумним цілям (Наука.., 5, 1971, 36).
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | самопримус | самопримуси |
Родовий | самопримусу | самопримусів |
Давальний | самопримусові, самопримусу | самопримусам |
Знахідний | самопримус | самопримуси |
Орудний | самопримусом | самопримусами |
Місцевий | на/у самопримусі | на/у самопримусах |
Кличний | самопримусе | самопримуси |