самоосуд
САМООСУД, у, ч. Засудження власної поведінки, власних вчинків.
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | самоосуд | самоосуди |
Родовий | самоосуду | самоосудів |
Давальний | самоосудові, самоосуду | самоосудам |
Знахідний | самоосуд | самоосуди |
Орудний | самоосудом | самоосудами |
Місцевий | на/у самоосуді | на/у самоосудах |
Кличний | самоосуде | самоосуди |