характерець
ХАРАКТЕРЕЦЬ, рця, ч. 1. Пестл. до характер 1, 3.
2. ірон. Важкий, перев. упертий або вередливий характер. Дмитро мовчки пішов з кімнати.- Характерець,- похитала головою Олімпіада Никанорівна. - Й слова не смій сказати... (Збан., Переджнив'я, 1955, 8); Секретар.. встав. Підійшов до неї.- Маєш характерець. Партизанка? - Ольга заперечливо хитала головою: ні (Дор., Не повтори.., 1968, 109).
ВІДМІНОК | ОДНИНА | МНОЖИНА |
---|---|---|
Називний | характерець | характерці |
Родовий | характерця | характерців |
Давальний | характерцеві, характерцю | характерцям |
Знахідний | характерець | характерці |
Орудний | характерцем | характерцями |
Місцевий | на/у характерці | на/у характерцях |
Кличний | характерцю | характерці |