дзьобатий
ДЗЬОБАТИЙ, рідко ДЗЮБАТИЙ а, е. 1. Який має великий дзьоб. Лиш круки дзюбаті та сиві діди не радіють,.. гудять весну-скороспілку (Дн. Чайка, Тв., 1960, 189); Ліда підняла орлові дзьобату голову (Руд., Вітер.., 1958, 6).
2. розм. Схожий на дзьоб; такий, як дзьоб. Сувора, з дзьобатим носом, вона була схожа більше на півня, аніж на жінку (Гончар, Таврія.., 1957, 88); - Ну, то чого ж ти мовчиш? - озвався другий, чорнявий [улан], з невеличкими вусиками під довгим дзьобатим носом (Д. Бедзик, Студ. Води, 1959, 18).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | дзьобатий | дзьобата | дзьобате | дзьобаті |
Родовий | дзьобатого | дзьобатої | дзьобатого | дзьобатих |
Давальний | дзьобатому | дзьобатій | дзьобатому | дзьобатим |
Знахідний | дзьобатий, дзьобатого | дзьобату | дзьобате | дзьобаті, дзьобатих |
Орудний | дзьобатим | дзьобатою | дзьобатим | дзьобатими |
Місцевий | на/у дзьобатому, дзьобатім | на/у дзьобатій | на/у дзьобатому, дзьобатім | на/у дзьобатих |