старкуватий
СТАРКУВАТИЙ, а, е. Який має вже ознаки старої людини, не зовсім старий (у 1, 3 знач.); підстаркуватий. Софія з погордою глянула на трьох старкуватих та гладких німців, що сиділи близько неї (Л. Укр., III, 1952, 531); Була се старкувата вже дівка, що виховалася при дворі та, не вийшовши замуж [заміж], так і лишилася тут (Фр., VII, 1951, 23).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | старкуватий | старкувата | старкувате | старкуваті |
Родовий | старкуватого | старкуватої | старкуватого | старкуватих |
Давальний | старкуватому | старкуватій | старкуватому | старкуватим |
Знахідний | старкуватий, старкуватого | старкувату | старкувате | старкуваті, старкуватих |
Орудний | старкуватим | старкуватою | старкуватим | старкуватими |
Місцевий | на/у старкуватому, старкуватім | на/у старкуватій | на/у старкуватому, старкуватім | на/у старкуватих |